Şimdi Hiçbirimizin Bir Gerçeği Yok

Söyleyecek bir şeyim yok.
Ama bazen öyle yerlerinde yakaladım ki muhabbeti, sanki daha önce hiç duymadığım bir şeyleri söyler gibi, en başından şaşırdığım anlar biriktirdim.
Yoruluyorum yürümekten. Yoruluyorum hatırlamaktan. İçeri girip kapıyı kapatıyorum. Salonun bir yanında nefeslerimden beslenen bir kara delik; diğer yanında sürekli aynı film dönüyor, değişenler yalnızca biz. Yalnızca bizler.
Bana soracak olursanız ben bir şeyleri değiştiremem ve değiştirmem de, canımı acıtırlar, ben dururum, hareketsiz.
Bir sabah kalkıp da kapıdan çıktığın ilk an, hava ne güzel kokuyor, dersin ama o bir anlıktır, geçmişi de toplamaz, bulduğu gibi bırakır.

"Çok gülme sonra ağlarsın" diyen büyüklerimiz. Ahh siz yokmusunuz siz ne kadar da doğrusunuz siz...

Bir daha dönüp düşünemedim. Bir daha, dönüp de okuyamadım, kelimeler, nasıl oluyorsa, bir uçurumun karşı tarafındalar. Ben buraya nasıl geldiysem, nasıl geldiysem geldim.
Bir daha diye başlayan boyundan büyük cümleler kurmayacağım, fakat bakıyorum, her şey ama her şey boyunu aşmış, çok olmuş bunlar, çok, fazla.

Dudağımdan çıkan her kelimenin boynundan öpmesini istiyorum...
Gerçekten güvende olduğumuzu hissedene kadar...

Tükenene kadar koşmak istiyorum, dümdüz yollarda, sonu olmayan. İnsanları geride bırakmak istiyorum, herşeyi, her yeri, zamanın ta kendisini...İnsanlar seviyorum, yollar ve şarkılar. Durduğum yerden öyle, hiç kıpırdamadan. Hiç dokunmadan.Bir şey olursa koşup kendimle konuşuyorum. Neden öyle oldu, diyorum, neden öyle hissettim.
‘Öyle kalmış çünkü bana, aklımda, içimde, ellerimde, avuçlarımın içinde.’
Çok mu kolaydı, diyorum, peki, yani, kolay mıydı?
'Çok kolay. Çok. Ve sonrası da kolay. Şimdi, görebiliyorum.’
Neydi bu olup bitenler, diye soruyorum:

"Kendimle kavgalarım". İçimle. Hiçliğe ispatlar.’

Buradan sonrası yağan yağmur ve kendi kendine kahrolan bir sessizlik. Buradan sonrası yok ama var. Ama bir şey olduğu yok. Sabahlar yine sabah, akşamlar yine akşam.

Eskiden olduğu gibi benim değil sokaklar. Soğuklar bile. Her şey bir başkasına ait. Sen de öyle. Belki yalnızca sen dememeliyim, bütün öznelerim kayıp. Yine de neyi bu kadar mesele ettiğimi düşündükçe bir şeylerin ötekilerden sıyrıldığını görüyorum. Korkuyorum, bütün bunlar tahmin ettiğimden daha zor. Kendi kendime bile anlam veremediğim bir soğukkanlılıkla yaşamaya çalışıyorum yine de. Yaşadığım her bir gün için başka başka kelimeleri öldürüyorum. Biraz da içimi.

Bütün başkalar sustu ya da duyamaz oldum. Soruların da cevapların da içi bomboş. Üşüyorum.