Sessiz Çığlık

İçimiz beraber acıyacaktı ama şimdi bütün üzüntüler bir tek bana kaldı. Burası artık yaşanacak gibi değil ve hem buna hem onsuzluğa dayanmak...Bir çizgi çekmişim gibi. Her şey geride ve başka. Sanki hiç olmamış gibi, delirmiş olmalıyım. Aklımı yitirmiş, bitmiş olmalıyım. Devam edemiyorum sanki hep yerimde sayıyorum. Ne saçma, saatler öyle hızla geçiyor ki.
Yalanlarla yaşamak daha kötü. Hiçlikle zor, ama daha kolay.
Yazıp yazıp siliyorum, elbette ki. Bazılarını da yazamıyorum, keşke bilseniz diyorum. Bazen bilebileceğinize dair umutlar taşıyorum. Sonra hepsini kaldırıp çöpe atıyorum. Onlar yarın sabah kalkıp üzerine kahvaltıdan bahsedebileceğiniz şeyler değil, onlar üzerine hoşçakal deyip gidebileceğimiz ve sonra bir daha birbirimizi görmeyeceğimiz şeyler değil. Bir tane bile sabit nokta yok, kendimi kimseye emanet edemiyorum. Gözlerimi kapatıyorum, hiçbir şey geçmiyor. Gözlerimi açıyorum, hayat devam ediyor. Devam ediyoruz. Bunu sizler öğrettiniz, böylesi zor ama daha kolay. Şimdi teşekkürler, şimdi iyi geceler.

Mayısın ortası, mayısın sonu, bir bahar ayı, bir yaz başlangıcı, işte bu kadardı...