Islak Bir Kelime

Kendini dinleyen kadınlar çok güler.
Gülmenin bir adım ötesi aniden sessizleşmektir.
Bir adım ötesi ise bıkmaktır.

Ruh halimi anlatan en ıslak kelime.

 Islak ve yırtık.

İnsanların bencillikleri, gitme isteği uyandırıyor hücrelerimde. Beynimi bir çöp konteynerinin yanına bırakıp koşarak uzaklaşmak istiyorum her şeyden herkesten, var olan tüm insan formlarından.
Geçmişe gitsem bitik, gelecek ise silik bir tablo.

Sadece insanların mutsuzluklarını dinlemek için kurak bir alana dikilmiş dilek ağacı gibi hissediyorum kendimi. Hani siz olmasanız ben gene olurdum ama ben olmasam siz nice olurdunuz diye haykırmak isteyen ağaçlardan. 

Uyuyamadığım gecelerin sabahında kendimi şarkılar mırıldanırken bulurdum hep. Ardından nefes nefese uyanır, balkona çıkıp sigaramı yakar, zehrinden korktuğum acı kelimeleri yutardım.
Anlatmak boğar beni deyip yutardım.
Gülüşümü yerleştirip yüzüme kalabalığa karışırdım. Kalabalıklar içinde yalnız bir kadın oldum hep. İnsanların dert dinleyeni ama hiç dert anlatmayanı.

Ve şimdi sadece kendimi dinlemek istiyorum. Boş hapishane koridorlarındaki mahkumlar gibi sadece kendi sesimle muhatap olmak istiyorum.
Sarı sıcak bir sahil kasabasında kendimle olmak. Tek bir ses, tek bir nefes bile duymak istemiyorum çevremde. İnsanların sözde ruh acılarını dinleyip, acılarınızın başını telaşlarınızla okşayın telkinini vermeyi bırakmak.

Ruhumu gömdüğüm yere gidip, sadece güneşi dinlemek istiyorum. 
Güneşi ve yıldızları.
İnsansız, ıssız. 

Avuçlarımla konuşturacağım , acının ortasında acısız kalmayı başaran ucu yanık kalbimi.