Ruhumuz tüm verimini kaybetti,içinde insan kırığı olan kadınlar olarak.
Farklı tepkilerimiz olur bizden giden, yüreğimizden gitmeyen insanlara. Bazılarımız, saçlarını boyatır. Bazılarımız ise şairin dediği gibi gidişinin bileti olarak saçlarını keser.
O gitti diye sigaraya başlarsın, o gitti diye yazmaya başlarsın. Ya da o gitti diye yazmayı bırakırsın.
Hercai olursun bir nevi.
Gidenlerinin ardından çok ağlarsın. Ya da ağlayamaz bazıları sadece ağrır. Gece uyanır mesela ağrır. Bazılarımız sigara yakar ardı ardına.
Bazılarımız başka adamlara sarılır. Bazılarımız çok ağlar. Bazılarımız ağlayamaz.
Ağrır bazımız sadece.
Soğuk yatağa girip, dizlerini karın boşluğuna kadar çekip, dişlerini sıkar bazılarımız. İsterik krizler geçiririz bazen o zamanlarda.
Zor geceler yaşarız yani.
Kırılgan kelimeler kullanmayı öğreniriz zamanla. Solgun maskeler takar ve güleç yüzümüzün arkasına saklarız haykıran gözlerimizi.
Yaşarken değil de yazarken anlıyorum çoğu şeyi. Şu an olduğu gibi. Her neyse.
Ne diyorduk; terk edilen kadınlar.
Coğrafyalarında engebeli ümitler, sarsıntılı heyecanlar, bulanık mutluluklar saklarlar.
Onlar unutmazlar terk edildikleri geceyi, o andaki ruh göçünü. Akan rimellerini, dudaklarındaki tuzlu ıslaklığı.
Çok güçlü hafızaları vardır. Terk eden adamın o son tebessümünü kutsal bir kitap gibi saklarlar.
Güçlü kadınlardır, o kutsal tebessümü bir ömür kimseye değdirmeden yaşarlar.
Korkusuzdurlar.
Ne yazacakları, ne hissedecekleri belli olmaz.
Korkusuz bir kadın olmanız için, bir insan tarafından göğsünüzden vurulmanız gerekir.
Artık duyguları istila edilmiş korkusuz bir kadınsınızdır. Tebrik edebilirsiniz o insanı. Kirpiklerinizde hüküm süren tehlikenin varoluşçusudurlar.
Ha bir de şair olmak için gerekenler var.
Aslında her kadın biraz şairdir, doğru insan tarafından terk edilmesi gerekir sadece. Bir insanı sevmekle başlıyordu her şey demiş yazar, oysa ben bir insan tarafından terk edilmekle başlıyordu her şey diyorum vesselam.
0 yorum:
Yorum Gönder